„To nie tak miało być,
zupełnie nie tak…” śpiewał kiedyś Krzysztof Cugowski. Przy porównywaniu
scenariuszy i filmów, które na ich podstawie powstały, te słowa powracają jak
bumerang 😉.Przykład na dziś - "Do widzenia, do jutra".
Poetycki film Janusza Morgensterna kończy się jak na klasyczny melodramat przystało: rozstaniem. Wieczorem Jacek (Zbigniew Cybulski) i Marguerite (Teresa Tuszyńska) umawiają się na kolejne spotkanie. Ona mówi „do widzenia”, on woła „Cześć, do jutra!”. Następnego dnia mężczyzna zastaje pusty konsulat - dziewczyna wyjechała z Polski bez ostrzeżenia, bez pożegnania…
W scenariuszu Bogumiła Kobieli, Wilhelma Macha i Zbigniewa Cybulskiego związek pary głównych bohaterów kończy się trochę inaczej, choć efekt jest ten sam. Za to romantyzmu i symboliki – przynajmniej dwa razy więcej. Oto w Noc Świętojańską studencki zespół teatralny daje przedstawienie w miasteczku, z którego pochodzi Jacek. Przyjeżdża tam także Marguerite. Zakochani postanawiają odwiedzić stary zamek, z którym wiążą się najlepsze wspomnienia Jacka. Okazuje się, że następnego dnia ma zacząć się rozbiórka zrujnowanej budowli. Bohaterowie wdrapują się na Wieżę Weselną. Marguerite przewraca drabinę: „są nareszcie naprawdę sami, odcięci od świata, wolni w swej miłości, która przełamuje dzielące ich granice.” Po upojnej (i jednoznacznie erotycznej) nocy Jacek budzi się sam. Znajduje laleczkę, którą podarował ukochanej i liścik, w którym dziewczyna wyjaśnia, że tego dnia wyjeżdża z ojcem do Buenos Aires. „Granice są na ziemi i w nas samych. – pisze Marguerite – Dziękuję Ci, że je chciałeś przełamać. Ja nie potrafię. Tobie może się udać, życzę ci tego. Więc nie mówię adieu, wolę Cię pożegnać naszym zwykłym "do widzenia do jutra". P.S. Tak ładnie śpisz. Kocham Cię.”
Jacek po rusztowaniu wydostaje się z wieży, którą właśnie zaczynają demolować robotnicy. W oddali słyszy odgłos oddalającego się pociągu…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz